Italiensk reise - Viaggio italiano

Arezzo er verdt eit besøk. Her møter vi att både Giorgio Vasari (1511-1574), Piero della Francesca (ca.1412-1492) og Francesco Petrarca (1304-1374). Det skal vera Vasari som sette namn på Renesanssen - Il Rinascimento. Piero della Francesca har utført nokre av sine største arbeid her i Arezzo. Diktaren og humanisten Petrarca er er fødd her, men han reiste mykje omkring. I parken står ein gigantisk statuen av han, men denne stod i Padova.

Guido d'Arezzo (995-1050) står også på sokkel i Arezzo. Han utvikla mykje av det notesystemet i musikken som har vore brukt seinare. Tonerekkja ut(do), re, mi, fa, sol, la.... var også hans oppfinning.

Frå Arezzo går turen med bil gjennom det toscanske landskapet. Etter ein tur over det flate dalføret Val di Chiana stig det fram eit festningsliknande anlegg på toppen av eit høgdedrag. Vegskilta fører oss til byen Lucignano.

I denne vesle byen er bygningane orentert etter eit system av ovale ringgater, 3 innanfor bymuren og ei på utsida.

Kyrkjetrappa er også forma etter same prinsipp som byen elles med ringforma trinn. Her ser det ut til at livet går roleg for seg. Blomsterpotter er det einaste teikn til liv vi kan sjå i fleire av gatene.

Ute i landskapet omking vekslar det mellom grøne vinmarker og grønsakhagar. Dei karakteristiske sypresstrea, som minner om einer, framhevar grenser og andre skiljeliner i landskapet. Sola er sterk og lufta er stille.

Neste landsby er Montalcino, kjend for sine lokale vinar, som er å få kjøpt bortover i hovudgata. I enden ligg festningen, som mellom anna har har verna byen mot erobringsforsøk frå fyrstane i Firenze gjennom hundrevis av år.

Turen held fram gjennom det bakkete landskapet i retning mot den spesielle pavebyen Pienza. Byen er eit eksempel på ein gjennomført renessansebyplan.

Rundt det sentrale torget, Piazza Pio II, ligg domkyrkja, Palazzo Piccolomini med hageanlegg og rådhuset, konstruert av arkitekten Bernardo Rossellino (1409-1464), som hadde vore elev av Leon Battista Alberti. På ei informasjonstavle ser bykjernen slik ut:

På ein ny stopp i vegkanten ser vi ut over meir og mindre gulfarga kornåkrar. Kvar vart det av alle druene?

Montepulciano dukkar opp på ein bakkekam med pilgrimskyrkja Chiesa Madonna di San Biagio (1529) nedanfor byen til høgre på biletet. Denne kyrkja har vore diskutert i ein strid om kva grunnplan ei kyrkje helst skal ha, gresk eller latinsk krossform.

Den sentrale torgplassen Piazza Grande gjer inntrykk. Rådhuset er nesten ein kopi av det store Palazzo Vecchio i Firenze. Arkitekten og billethoggaren Bartolomeo Ammannati frå Firenze planla katedralen, men planane vart endra og fasaden vart aldri ferdig. Den gamle brønnen på plassen er pryda med ein skulptur.

Montepulciano har stått på Firenze si side og hevda seg mot Siena sin dominerande posisjon i dei andre småbyane her omkring. Byen har ein solid festningsmur, og herifrå får vi oversikt over kulturlandskapet utanfor byen.

Heime har vi høyrt om Montepulciano d'Abruzzo? Ein får i ulveklær? Les dette vintipset :

"Montepulciano-druen gir viner som er usedvanlig mørke i farge i forhold til deres relativt myke og fruktige karakter. Det er lett å bli lurt av dette ..... som regel er den bløt og fruktig med sødmefull bærfrukt, og langt ifra så konsentrert som fargedybden skulle tilsi. Jeg har derfor ved flere anledninger omtalt viner basert på Montepulciano ved å vrenge litt på et gammelt og godt ordtak, som "et får i ulveklær".

Ei forklaring er at byen Montepulciano ikkje ligg i regionen Abruzzo, men i Toscana. Den lokale vinen derimot kjem i hovudsak frå Sangiovese-drua og går under namnet Vino Nobile di Montepulciano.